Rozdział 2

21 kwietnia, 6 lat temu

      To jest dopiero piąte spotkanie. Piąty raz siedzę z nim w tej kawiarni i rozmawiam o wszystkim, co przychodzi na myśl. Piąty raz widzę jego twarz, która za każdym możliwym razem posyła w moją stronę uśmiech. To jest wręcz niemożliwe. Czuję się jakbym znała go o wiele dłużej. Z pewnością mogę powiedzieć, że od zawsze, a nie od nieco ponad półtora tygodnia. Zastanawiam się, co on robił przez całe moje życie. Dlaczego nie zjawił się w nim wcześniej. Jest moją bratnią duszą. Wiedziałam o tym już po dziesięciu minutach naszej pierwszej rozmowy.

      Wszystko zaczęło się deszczowego dnia, kiedy to miałam spotkać się z Agnes w niedużej kawiarence, znajdującej się kilka ulic od mojego domu. Szłam szybkim tempem, woda skapywała z brzegów mojej parasolki i rozchlapywała się pod wpływem moich kroków. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w przytulnym i suchym miejscu. Gdy byłam już blisko, dostałam wiadomość informacyjną, że dziewczyna jednak nie przyjdzie. Ze złością popchnęłam ciężkie drzwi i weszłam do środka. Nie zamierzałam w taką pogodę wracać. Wolałam ją przeczekać. Od razu udałam się w stronę baru w celu zamówienia gorącej kawy, po drodze poprawiając ciemno brązowe włosy. Gdy pozostało mi tylko czekać, rozglądnęłam się za wolnym miejscem. Wszystko było zajęte. Ludzie siedzieli i czekali, aż ulewa przejdzie, albo chociaż trochę osłabnie. Z nadzieją wpatrywałam się we wszystkich licząc a to, że któryś z nich w końcu sobie pójdzie. I tu mnie nie zawiedli. Po chwili jakaś dziewczyna zaczęła zbierać się do wyjscia. Siedziała obok mężczyzny, który całkowicie pochłonięty był książką. Bez zastanowienia ruszyłam w tamtą stronę, chcąc jak najszybciej zająć to miejsce. Zanim jednak usiadłam, postanowiłam lekko zwrócić jego uwagę. 

       - Mogę?

      Ociężale podniósł wzrok z za kartek i spojrzał na mnie przenikliwymi, niebieskimi oczami. Jednak po chwili jego powagi i mojej niepewności uśmiechnął się.

       - Oczywiście. Przecież Pani nie zabronię.

      I powrócił znów do lektury. Przez kilka sekund spoglądałam na niego z ciekawością, lecz opanowałam się lekko i zajęłam sobą. Ściągnęłam płaszcz i torebkę, które powiesiłam na oparciu, a potem chwilę przeglądałam internet. Szybko jednak mi się to znudziło. Postanowiłam więc nawiązać jakąś rozmowę z nieznajomym. Zastanawiałam się chwilę o co by zapytać, a potem spojrzałam w jego ręce.

       - Przepraszam. Czy mogłabym się dowiedzieć co to za książka?

      Przez chwilę mnie ignorował, jego wzrok dalej przesuwał się po papierze. Myślałam, że mnie nie usłyszał. W chwili gdy miałam ponownie otwierać usta w celu powtórzenia wypowiedzi, on mi przerwał.

       - Niech mi pani wybaczy. Musiałem dokończyć ostatni akapit.

      Uśmiechnęłam się. Sama zawsze tak robiłam gdy ktoś przerywał mi czytanie. Wszystko musiało być ukończone, inaczej się po prostu gubiłam.

       - To "Zaraza" Grahama Mastertona.

      Włożył zakładkę w odpowiednie miejsce i przesunął delikatnie niezbyt dużą książkę w moją stronę. Chwyciłam ją w dłonie i zaczęłam czytać krótki opis na odwrocie.

       - Raczej nie znasz go. Mało osób ma pojęcie, że jest w ogóle ktoś taki. Pisze świetne horrory. W swoim życiu wydał ich mnóstwo. Pochodzi z...

       - Bardzo dobrze wiem skąd jest. To mój ulubiony pisarz.

      Spojrzał na mnie z niemałym zdziwieniem, co podsumowałam jedynie szerokim uśmiechem. Odłożyłam książkę na stolik i przysunęłam w stronę właściciela.

       - Nigdy nie miałam okazji przeczytać tej książki. Nigdzie nie mogłam jej dostać. A tak bardzo chciałabym ją przeczytać.

      Tym razem to on posłał w moją stronę uśmiech.

       - Czytam ją już chyba czwarty raz. Mogę ją Pani pożyczyć nawet teraz. Pod warunkiem, że jeszcze kiedyś się zobaczymy.

      Z ekscytacją pochyliłam się do przodu i oparłam dłonie na brzegu stołu. Na pewno musiał to być zabawny widok. Dziewczyna, która dostała nagłego napadu szczęścia z powodu książki.

       - Naprawdę zrobiłby Pan to dla mnie?

       - Tylko nie "Pan". Jim jestem.

      Podał mi dłoń. Uczyniłam to samo i również się przedstawiłam.

       - Monica.

      Od tamtego momentu przesiedzieliśmy ze sobą jeszcze kilka godzin rozmawiając o różnych tematach. Na koniec oczywiście nie obyło się bez wymiany numerami telefonów komórkowych i szczerego pożegnania. 

      A dzisiaj widzimy się po raz kolejny. Czuję się przy nim bardzo swobodnie. Tym razem siedzimy w ciszy, otacza nas jedynie hałas wytwarzany przez ludzi dookoła. Wpatrujemy się w siebie nawzajem jakbyśmy chcieli nauczyć się każdego szczegółu. Nie mam pojęcia ile to trwa. Czy kilka minut, czy godzinę. Nie interesuje mnie to. Liczy się tylko to, że mam go przy sobie. Że mogę napawać się jego widokiem. Być z nim.

      Po chwili cicho wzdycha.

       - Dzisiaj muszę wyjść wcześniej.

      Czuję jak mina mi rzędnie. Od razu na twarz wstępuje mi smutek. On od razu łapie w swoje ręce moją dłoń, która cały czas znajduje się na stoliku.

       - Ale mam do ciebie prośbę. - Unoszę pytająco brew do góry. -Czekaj na mnie pod swoim domem o szesnastej. Tylko nie strój się kochana. Ubierz luźne spodnie, jakieś sportowe buty. I bluzę. Dzisiaj jest zimno.

      Humor od razu mi się poprawił. Energicznie pokiwałam głową, na co Jim zareagował uśmiechem. Uniósł moją dłoń i złożył na jej wierzchu delikatny pocałunek. Potem wyszedł bez słowa pożegnania, które i tak w tym przypadku byłyby zbędne.

~~~~

      Po raz kolejny tego dnia słyszę pukanie do drzwi mojego pokoju. Czy wszyscy muszą mi dzisiaj zatruwać życie? Nie mogę sobie w spokoju posiedzieć sama. Zachowują się tak, jakby chcieli mnie całkowicie wykończyć. Jakby im było mało.

      Drzwi powoli uchylają się, a zza nich pojawia się moja matka. Jej twarz wyraża troskę i smutek. To bardzo uczuciowa kobieta. Podchodzi do mnie i nagle przyciąga w swoje ramiona wybuchając płaczem. Po chwili robię dokładnie to samo.

      Ona uwielbiała Jima. Była przeszczęśliwa, że znalazłam sobie kogoś takiego. Traktowała go jak swego własnego syna. On również ją uwielbiał. Kochał przychodzić do naszego domu. Zawsze potrafił ją rozbawić, często pomagał. A ona się do niego przywiązała. Dlatego teraz czuje to co ja. Jest jedyną osobą, która mnie w tej chwili rozumie. Wie przez co przechodzę, bo sama odczuwa to samo. Chociaż w niej mogę mieć oparcie.

      Nie mam pojęcia ile trwamy w takiej pozycji. Zastanawiam się, co się stało, że tutaj przyszła. Raczej rzadko to robi, ponieważ samej jest jej ciężko. Odsuwa się ode mnie jednak jej dłonie dalej spoczywają na moich ramionach.

        - Mi też jest ciężko - mówi ze smutkiem. - Ale muszę żyć. Ty również.

      Nie mam pojęcia o co znowu jej chodzi. Myślałam, że chociaż ona oszczędzi sobie tych wywodów. Mimo to nie odzywam się, czekam na więcej słów wydobytych z jej ust.

       - Monica widzimy co się z tobą dzieje. To już zaczyna robić się chore.

      Nie zgadzam się. Człowiek nie może już cierpieć? Po tym wszystkim jest to zupełnie normalne. Trzeba jakoś odreagować. Tylko dlaczego zaraz musi to wszystkim przeszkadzać?

       - Dlatego postanowiliśmy, że pojedziesz do Amy. Spakuj się. Jutro rano masz samolot. Mam nadzieję, że to ci chociaż trochę pomoże.

      Przytuliła mnie po raz kolejny, po czym cicho opuściła pokój. 

      Wyjazd ma mi pomóc? Poprzez opuszczenie kraju mam zapomnieć? Sama już nie jestem tego pewna. Może jednak dzięki temu choć na chwilę zapomnę. Zawsze pobyt tam zmieniał całkowicie moje samopoczucie. Stawałam się innym człowiekiem.

      Chcę tam jechać. Nawet bardzo. Brakuje mi tamtego miejsca. Spędzania nocy na ganku, oraz gorących dni nad rzeką. Dopiero teraz uświadomiłam sobie jak już długo za tym tęsknię.

~~~~●~~~~

Prawdopodobnie jest piątek, a ja dodaję rozdział. Wy przeczytacie go pewnie dużo później. Od września, z przyczyn technologicznych będą się pojawiać w niedziele około 20.
Dalej mam wrażenie, że wszystko jest zbyt krótkie, a opisy są takie jałowe, bez emocji. Myślę, że ciągle jest w nich za mało epitetów, lub dobrze dobranych zdań. I chyba się nigdy tego nie wyzbędę.
Dziękuję wam za wszystkie komentarze i miłe słowa. Starałam się odpowiedzieć na każdy. Sama lubię jak autorki blogów, które czytam, odpowiadają na moje komentarze. Więc zawsze możecie liczyć na moją odpowiedź.
Macie tutaj takie krótkie wspomnienie z Jimem. Mam nadzieję, że wam ono nie przeszkadza, Moim zdaniem jest... Potrzebne. I będzie ich więcej. Widzę, że wyrobiłyście sobie o nim zdanie. To dobrze. Wszystko idzie zgodnie z planem. Kolejne rozdziały już są zaplanowane.
Mam nadzieję, że i ten rozdział wam się spodoba. Jeśli macie jakieś pytania, śmiało je zadawajcie. Jeśli wysnułyście jakieś teorie, śmiało się nimi pochwalcie. Z wielką chęcią odpowiem i porównam wasze przemyślenia do moich planów.
Mam jednak jeszcze do was pytanie ( tak, wiem. Zaprzeczę teraz sama sobie). Nie uważacie, że te wszystkie opisy są zbyt przedobrzone? Chodzi mi właśnie o ilość epitetów, obszerność i szczegółowość ( dla mnie jest dalej tego za mało przez mój perfekcjonizm związany z pisaniem :D ). Proszę was, poruszcie ten temat w komentarzach :)
I również mam prośbę. Po lewej stronie pojawiła się ankieta. Chcę wiedzieć ile osob rzeczywiście czyta i czy czytelników przybywa. Dlatego proszę o zaznaczenie odpowiedzi jeśli jesteście tu stałymi bywalcami.

Pozdrawiam serdecznie i do następnego :D